Rob Slotemaker Memorial day 26 september 2004

Herinnering aan Rob Slotemaker

Rob Slotemaker

HET EVENEMENT

Ik had met Gerwalt afgesproken dat we 26 september 2004 naar Rob Slotemakers memorial day zouden gaan. De wekker liet zich om 06:55 al horen. Broodjes en limo werden ingepakt en met het fototoestel in de aanslag zat ik op Gerwalt te wachten. Gerwalt was mooi op tijd bij me zodat we om 08:00 de trein naar Zandvoort konden halen. De temperatuur was goed en een flauw zonnetje verscheen reeds aan de hemel. Omdat ik bij de NS werk kon ik een kaartje voor Gerwalt kopen met 40% korting. Het was rustig in de trein en we konden heerlijk van eerste klas gebruik maken omdat een collega van mij dienst had. Om 09:30 waren we in Zandvoort. Eerst natuurlijk een bezoekje gebracht aan de slipschool want dat hoort er natuurlijk alllemaal bij. Aan de kassa stonden 3 man te wachten, dus we waren zo binnen. Eenmaal op het circuitpark Zandvoort aangekomen konden we tot onze verbazing overal heel dicht bij komen. We genoten van het spektakel en keken onze ogen uit naar al het mooie antieke racemateriaal. Helaas waren Jan Lammers en Mirska er niet Jan moest racen in Amerika. Jan Lammers heb ik leren kennen in Évora Portugal toen ik met Piet en Robbin Loois spullen voor Harm Schuurman weg moest brengen voor de 24uurs kartrace. Ik kreeg nog de kans om een praatje te maken met Gijs van Lennep. Nou mooier kon toch niet. Het weer bleef uitstekend en om 14:30 was het tijd om richting huis te gaan.  Nog een bietje natuurlijk om het geheel af te ronden .... ja,ja 1 euro koste het per glas dat maak je niet veel meer mee. Daarna 30 minuten terug lopen naar het station en om ongeveer 17:00 waren weer moe maar voldaan thuis. De foto's van deze dag heb ik op een  S-VCD. De foto's wil ik jullie natuurlijk ook laten zien.

Op het station in Haarlem

    
Op het Circuit

Gijs van Lennep

           
De Porsche van Gijs van Lennep

   
Lorina Mc Loughlin

Michel Bleekemolen... heel goed de vader van Jeroen
   

Fort Cortina

En een biertje aan het eind

06/09/2003: "Herinnering aan Rob Slotemaker"

Rob Slotemaker startte die dag in zijn witte Chevrolet Camaro vanaf pole position op het circuit van Zandvoort voor een endurance race van vier uur. Zijn auto was maagdelijk wit door gebrek aan sponsors en werd alleen gesierd door startnummer 25. Met de goedkoopst mogelijke stickers die voorhanden waren, was het nummer op de motorkap geplakt. Rob Slotemaker was dat jaar 25 jaar actief in de nationale en internationale autosport en mocht het jaar rondrijden met dit jubileum nummer op de wagen.

Een keer reed Rob Slotemaker mij op de openbare weg in de buurt van het circuit bijna van de sokken. Ik stak de weg over in een bocht. Een bocht die hij net aan het nemen was met hoger dan op de openbare weg toegestane snelheden. Ik liep precies op zijn ideale lijn en uit de snelheid van de auto en het hoge toerental van de motor kon ik opmaken dat de chauffeur niet van plan was zijn race-impressie van die middag te beëindigen. Met een enorme sprong redde ik mijn eigen leven en toen de auto voorbij schoot, zag ik dat het Rob Slotemaker zelf was. De maestro in hoogst eigen persoon. Ik raakte vervuld van ongekende emoties.

Slotemaker was de koning van de wagenbeheersing en voor de start van deze race had hij de snelste kwalificatieronde neergezet en stond zodoende op de eerste startplaats. Toen het groene licht aanging, gaf hij zo'n enorme dot gas dat zijn Camaro als eerste de Tarzanbocht indook. Op zich een prestatie want de Amerikaanse auto was in gewicht de zwaarste van het veld. In deze eerste bocht reeds meende ik een lichte spot ten opzicht van zijn opponenten te zien. Na doorkomst van de eerste ronde kon ik aan het einde van het lange rechte stuk zijn witte bolide als eerste zien aankomen. Wild accelererend spoot hij op topsnelheid langs de hoofdtribune. De toeschouwers op de banken want de opgebouwde voorsprong was nu al buiten proporties. De zware Amerikaanse racewagen had een lange remweg nodig voor de Tarzanbocht. Het knarsetandende peloton kon veel later in de remmen maar het deerde Slotemaker niet.

Rob had reeds teruggeschakeld naar de tweede versnelling en begon zijn innige liefde met de bocht. De Camaro werd de bocht ingestuurd als een mes dat door boter gaat. Soepel glijdend dreef het witte gevaarte over zijn vier dikke zwartrubberen wielen het eerste gedeelte van de bocht in. Met de ideale lijn als onzichtbare viool ging daar een racewagen voortgestuwd op tromgeroffel van een motor met meervoudige liters inhoud. De witte wagen doorklieft gracieus het zwarte asfalt. De ongekende schoonheid van de wagenbeheersing brengt iedereen op de benen. Wat hier gebeurt is uniek en iedereen weet het. Was het maar vast de volgende ronde, dan kwam hij nu al weer langs. De volgende ronde is een exacte kopie van de vorige. De wagen glijdt stijlvol het eerste gedeelte van de bocht in en bij het tweede gedeelte gebeurt het mirakel weer. Door het gaspedaal forser in te trappen dan voor de bocht nodig is, breekt de auto uit aan de achterkant.

En dan komt de hand van de meester. Met fluwelen handschoenen stuurt hij tegen. Het grote stuurwiel draait in tegengestelde richting van de bocht en de Camaro gaat daar waar de meester hem hebben wil. Volledig dwars spuit de Chevrolet Camaro door de Tarzanbocht. Tientallen meters worden zijwaarts schuivend afgelegd onder een constante hoek, met een brullende motor en rokende banden. Onnodig te zeggen dat dit met hoge snelheid plaatsvindt. De maestro is aan het werk in de bocht der bochten.

Bij ronde nummer vier bedraagt de voorsprong het halve rechte stuk van het circuit. De sierlijke witte auto voorop, gevolgd door een grote wolk bulderend staal en rubber van de rest van het veld. Iedereen is op jacht naar die mooie witte vogel. Het peloton vergeet in de strijd met elkaar en zichzelf het eerste rempunt en vloekend valt iedereen over elkaar de bocht in. Met z'n allen door dezelfde deur. Zenuwachtig tussengas, onnodig rokende en piepende banden, driftig bijsturen, rakende bumpers en schurend staal. Het hortende en stotende gepeupel is onthouden van elke schoonheid. Verderop in de bocht duwt de ervaren Slotemaker met een liefdevol handgebaar en een onzichtbare rechtervoet het grote monster sierlijk tot het einde alwaar de rechte lijn weer vloeiend wordt opgepakt.

In het vloeiende zit de kunst. Het ziet er zo makkelijk uit maar het is zo moeilijk. Het publiek waardeert de ongekende show op niveau en staat buiten zinnen te applaudisseren bij doorkomst in ronde nummer vijf. De controle over alle elementen is compleet.

De komende ronden zullen door menig autosport fan als persoonlijke perfect flying lap worden ervaren en een levenslang worden meegedragen. Bij ronde tien is het gebeurd met de wagen van de koning. De lessen wagenbeheersing aan het volk hebben hun tol gevraagd. De sensationele vertoning heeft al het rubber van de wielen gevergd en op het canvas zoekt Rob Slotemaker de pits op.

De endurance race heeft nog een lange rit te gaan maar daar was het Rob Slotemaker niet om te doen.

bron: http://www.bicat.net/archives/00000695.htm